В една друга тема казах, че ми е най-трудно да обикна себе си с безусловна любов. Сигурно, защото съм доста критична към собствените си мисли, думи, постъпки. Всеки път поставям себе си на съд и не винаги харесвам това, което съм проявила.
Понякога си мисля, че на хората, които не се анализират и не си правят равносметка им е по-лесно. Въпреки това не спирам да я правя.
Понякога си мисля, че хората, които нямат идеал и цел живеят по-спокойно. Въпреки това, не бих се отказала от моите.
Наскоро прочетох една мъдра мисъл: Никога не позволявайте на това, което сте били да ви попречи да станете такива, каквито бихте искали да бъдете- т.е. простете си и се обичайте!